Sunday, June 25, 2006

Orędzie z Medjugorie, 25. czerwca 2006r.

"Drogie dzieci! Z wielką radością w moim sercu dziękuję wam za wszystkie modlitwy, które w tych dniach ofiarowaliście w moich intencjach. Wiedzcie, dziatki, że nie będziecie żałować, ani wy, ani wasze dzieci. Bóg nagrodzi was wielkimi łaskami i uzyskacie życie wieczne. Jestem blisko was i dziękuję wszystkim tym, którzy przez te lata zaakceptowali moje orędzia, przelali je w swe życie i opowiedzieli się za świętością i pokojem. Dziękuję, że odpowiedzieliście na moje wezwanie."

Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy? (Mk 4,38b)

Dzisiejsze czytanie przypomniało mi, że ta cześć kościoła, w której się zbieramy, nawa, to jest łódź. Łacińskie słowo, od którego powstało słowo „nawa” to właśnie oznacza. Widzimy to na przykład w języku angielskim, który ma wiele słów zapożyczonych z łaciny. Marynarka wojenna to przecież „Navy”.

Apostołowie, przepływający jezioro Genezaret byli przerażeni burzą, jaka się nagle rozpętała nad ich łodzią. Woda zaczęła się wlewać i wydawało się, że koniec już bliski. Natomiast Pan Jezus spał sobie smacznie, w ogóle się nie przejmując pogodą przypominającą najgorsze huragany. Apostołowie nie wytrzymali i obudziwszy Go, zapytali:
„Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?” (Mk 4,38b) Pomyślałem sobie, że my się zachowujemy dokładnie tak samo.

W Kościele jest wiele skandali, wiele niedoskonałości, wiele grzechu. Dlatego tak się dzieje, bo my jesteśmy Jego członkami. Kościół nie jest bowiem muzeum świętych, ale szpitalem grzeszników. To do grzeszników przyszedł Pan Jezus i ich zaprosił do swej barki. Oburzają nas afery, czy to prawdziwe, czy wydumane, mające podłoże finansowe, czy seksualne, czy też związane ze współpracą z bezpieką. „To już koniec! Toniemy! Nic Cię to, Panie nie obchodzi?”

Ale prawda jest taka, że możemy spać spokojnie. Nikt nam nie obiecywał, że nas ominą burze, ale mamy obietnicę, że bramy piekielne nie przemogą Kościoła. Jak się studiuje historię Kościoła, widać, że przechodził On dużo większe kryzysy i wyszedł z nich obronną ręką. Bo Kościół nie dlatego jest święty, że my tacy jesteśmy, ale jest święty mimo tego, że jesteśmy grzesznikami. Świętość Kościoła wynika bowiem z faktu, że jest On Ciałem Chrystusa.

W pierwszym czytaniu, z księgi Hioba usłyszeliśmy:


I z wichru Pan odpowiedział Hiobowi te słowa: Kto bramą zamknął morze, gdy wyszło z łona wzburzone, gdym chmury mu dał za ubranie, za pieluszki ciemność pierwotną? Złamałem jego wielkość mym prawem, wprawiłem wrzeciądze i bramę. I rzekłem: Aż dotąd, nie dalej! Tu zapora dla twoich nadętych fal. (Hi 38,1.8-11)


Czasem nam się myli, kto tu jest Bogiem. Ale to jest dość proste rozgraniczenie. Bóg Nim jest, my nie. On może wszystko, my nic. Zamiast więc się szamotać i starać się zbawić samemu cały świat, zaufajmy Mu. Oczywiście nie chodzi o to, żeby siedzieć na własnych rękach i nic nie robić, ale też nie róbmy nic samotnie. Sami bowiem do niczego nie dojdziemy, a z Nim możemy zrobić wszystko.

Święty Paweł powiedział w Liście do Filipin:
„Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4,13), a Święty Ignacy Loyola powiedział: „Módlcie się tak, jakby wszystko zależało od Boga, a pracujcie tak, jakby wszystko zależało od was”. Przestańmy się martwić byle czym, zaufajmy Bogu i róbmy swoje. Zaczynając od modlitwy. Wtedy naprawdę wszystko dobrze się ułoży. Bóg naprawdę jest u steru swej łodzi, nawet jak nam się czasem wydaje, że śpi.

Saturday, June 24, 2006

Zuzanna i informatorzy "bezpieki"

Dawno, dawno temu, za siedmioma lasami, za siedmioma górami, żyła sobie piękna i bogobojna dziewczyna imieniem Zuzanna. To bajka? –Nie, historia. Nie tylko prawdziwa, ale jedna z tych, które lubią się powtarzać. Albo raczej rymować, bo żadna historia się nie powtarza dokładnie.

Zuzanna była żoną zacnego i poważanego Izraelity i imieniu Joakim. W jego domu zbierali się często obywatele miasta, w którym zamieszkiwał, a ponieważ miał on sporą rezydencję z pięknymi ogrodami, sędziowie w jego domu rozpatrywali skargi współobywateli.

Pewnego dnia Zuzanna, myśląc, że wszyscy już opuścili jej dom, postanowiła się wykąpać w ogrodzie. Sędziowie jednak, dwoje obleśnych starców, płonących pożądaniem do niej, nie opuścili ogrodu, ale siedzieli ukryci w krzakach, szukając okazji do grzechu.

Gdy dziewczęta służebne odeszły po olejek i wonności i by zamknąć drzwi do ogrodu, sędziowie ujawnili swe brudne zamiary wobec Zuzanny, szantażując ją. Powiedzieli, że jak się im nie odda, oskarżą ją, że ją przyłapali w ogrodzie podczas niemoralnego aktu z jakimś młodzieńcem.


Westchnęła Zuzanna i powiedziała: Jestem w trudnym ze wszystkich stron położeniu. Jeżeli to uczynię, zasługuję na śmierć; jeżeli zaś nie uczynię, nie ujdę waszych rąk. Wolę jednak niewinna wpaść w wasze ręce, niż zgrzeszyć wobec Pana. Zawołała więc Zuzanna bardzo głośno; krzyknęli także dwaj starcy przeciw niej.
(Dn 13,22-24)

Oczywiście wpadli słudzy, zdziwiwszy się bardzo, że Zuzanna była taka, jak opowiadali sędziowie. Nikt bowiem nie wierzył jej, młodej, atrakcyjnej kobiecie. Świadectwo dwojga świadków, poważnych mężów, przekonywało wszystkich. Opinia publiczna potępiła już piękną Zuzannę. W tamtych czasach nie było jeszcze seriali, nie było ani M jak Miłość, ani Złotopolskich, więc takie sprawy sądowe musiały zaspokoić potrzebę rozrywki dla tłumu.

Nie jest to jednak koniec historii. Prowadzoną na śmierć Zuzannę ujrzał Daniel. Młody, przystojny młodzieniec, ale cieszący się wielkim poważaniem, bo wszyscy wiedzieli, że jest prorokiem. Nazwał on swych współbraci głupcami i powiedział, żeby wszyscy wrócili do sali sądowej, a łatwo wykaże bezpodstawność oskarżenia przeciw Zuzannie. Odizolował od siebie naszych szukających przygód staruszków i osobno zadał im pytanie, pod jakim drzewem ujrzeli grzeszącą Zuzannę. A ponieważ ujrzeli ją tylko w swojej obleśnej wyobraźni, każdy wyobraził sobie inne drzewo i ich zeznania się nie zgadzały. Okazało się, że ich oskarżenie rzeczywiście było fałszywe.

To tyle historii pięknej Zuzanny. Jej postawa przypomina postawę innej pięknej młodej dziewczyny, świętej Marii Goretti , dwunastoletniej dziewczynki, która została zabita przez niedoszłego gwałciciela, bo nie chciała mu ulec. Nie chciała, bo wiedziała, ze to, co on chce uczynić, jest grzechem. Wolała zginąć, ale być czysta w oczach Boga, niż żyć, ale mieć na swym sumieniu grzech.

Oczywiście nie opowiadam tych historii, żeby teraz wygłosić „hiobmilię” na temat potrzeby unikania grzechu. Piszę o tym, żeby uświadomić wam, kim są „bad guys”, a kto jest tu bohaterem. W powyższych przykładach jest to oczywiste, prawda? Starcy i Aleksandro, morderca Marii. Ale w życiu nie zawsze tak jest, nieraz nie widzimy dokładnie kto jest tym czarnym charakterem. Nie widzimy tego wtedy, gdy osoba szantażowana, osoba, pod której adresem stosowana jest przemoc, ulegnie. Wtedy staje się ona niejako nie tylko współodpowiedzialna za zło, jakie się wydarzyło, ale często jest w naszych oczach gorsza od tych, którzy ją złamali i zmusili do niecnego czynu.

Do czego zmierzam? Otóż tak naprawdę to piszę o skandalu wśród kleru. Skandalu dotyczącego księży, którzy współpracowali ze służbą bezpieczeństwa w PRL-u. Tylko, że mnie się robi niedobrze, jak słyszę oskarżenia pod adresem tych księży. Bo to nie oni są tu czarnymi charakterami i nie oni są tu przyczyną zła.

Oczywiście, że lepiej jest, jak mamy nieugiętą postawę. Jest ona zawsze możliwa, i sam Prymas Tysiąclecia dal nam tego przykład. Ale czasem łatwiej być nieugiętym prymasowi, niż wikaremu w malej parafii. Na Wyszyńskiego były zwrócone oczy całego świata, nikt nie widział księdza w malej wiosce, szykanowanego w naprawdę podły sposób.

Wielu kapłanów straciło życie, ale życie można tez zatruć w inny sposób. Czasem łatwiej umrzeć za wiarę, niż żyć z zszarganą opinią, w atmosferze plotek, oszczerstw i pomówień. A bezpieka nie cofała się przed niczym.

Gdy przed kościołem stoi zrozpaczona matka z płaczącym dzieckiem, krzycząca pod adresem księdza, że jak ją chciał, to był czuły i kochający, a teraz się zapiera, jak później przez lata przychodzą na adres księdza widokówki z prośbą o pieniądze i wsparcie dla „jego” dziecka, to w małym miasteczku, w małej wsi, nie da się tego przed nikim ukryć. Nie da się tez zmyć tego błota oczerniającego kapłana. Zawsze, w opinii ludzi, coś zostaje. „Coś w tym musi być”, mówią, bo przecież nie wzięło się to oskarżenie z niczego?

Oczywiście, ze nie z niczego. Wzięło się z instrukcji bezpieki „Jak łamać niezłomnych”. My nie mamy prawa oskarżać tych kapłanów. Tych, którzy ze strachu, z bezsilności, z obawy przed prześladowaniami skierowanymi przeciw ich najbliższym, podjęli się jakiejś formy współpracy. Nie mamy tym bardziej, że wielu z tych oprawców pobiera dziś wysokie emerytury, żyje po królewsku i nikt jakoś nie publikuje list z ich nazwiskami.

Nikt też nie widzi problemu w fakcie, że członkowie partii, która stworzyła ten system i wspierała taką działalność służb bezpieczeństwa, dalej są aktywnymi politykami, posłami, eurodeputowanymi, członkami wielu rad nadzorczych spółek skarbu państwa itd., itp. Do nich jakoś nie mamy pretensji, do nich, którzy byli przyczyną tego zła, a oskarżamy tylko ofiary. Bo księża, którzy się załamali, są tu właśnie ofiarami. I to być może tymi najbardziej skrzywdzonymi.

Jasne jest, że taka postawa jak Zuzanny, czy Marii Goretti jest znacznie lepsza. Ale nie każdy jest bohaterem. Nie każdy ma na tyle wiary, silnej woli, samozaparcia i odwagi, żeby taką postawę przyjąć. Dlatego o Zuzannie czytamy w Biblii (Księga Daniela, rozdział 13), a Maria Goretti została świętą. Ale nie oskarżajmy tak łatwo tych, którzy się ugięli przed złem, bo nie wiemy, jak my byśmy w ich miejscu postąpili i nie wiemy, ile jest prawdy w notatkach bezpieki.

Agent, ten etatowy, nie skaperowany, tez się musiał wykazać, że jest aktywny i skuteczny. Jestem przekonany, że masę notatek służbowych, informacji i zapisków robili sami, bez żadnej współpracy informatorów i sami fabrykowali fakty. To było w tamtych czasach normalne. Jak z frekwencją przy głosowaniu. To nie Komitet Centralny fałszował statystyki, mówiąc, że 99,44% ludzi oddało glosy na jedyny słuszny kierunek partii, ale komisja wyborcza w punkcie glosowania sama oddawała głosy za olewających „demokrację socjalistyczną” obywateli. Bali się, że skoro wszędzie indziej 99% ludzi głosuje, nie mogą wykazać, że u nich było tylko 10% mieszkańców okolicznych ulic. Zapewne podobny mechanizm działał wśród agentów bezpieki i każda, najniewinniejsza rozmowa np. z osobą odbierającą paszport, czy zwracającą go po powrocie mogła zostać zapisana jako raport informatora skaperowanego do współpracy. Dodatkowo także odpowiednio „podkolorowana”, żeby wykazać, jak wartościowego agenta udało się skaperować.

Starajmy się wiec postępować w naszym życiu jak Zuzanna i Maria Goretti, ale bądźmy miłościwi dla tych, którzy tak nie postąpili. Nie zapominajmy słów Modlitwy Pańskiej, która codziennie powtarzamy. Nie zapominajmy zwłaszcza słów komentarza do niej, które wygłosił sam Pan Jezus:


… i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego! Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień. (Mt 6,12-15)

Friday, June 23, 2006

Wartość cierpienia

Wielu chrześcijan pozostających poza Kościołem Katolickim przyjęło naukę mówiącą, że cierpienie jest wynikiem małej wiary. Tylko te osoby chorują, których wiara jest słaba, a ci, którzy naprawdę wierzą, są zawsze zdrowi i bogaci.

Wiem, że taka doktryna wywołuje tylko uśmieszek politowania i niedowierzania na ustach wielu katolików, ale jest ona naprawdę dość popularna. Ludzie boją się cierpienia i nie rozumieją jego sensu. Każdy szuka jakiejś ucieczki od, wydawałoby się, nieuniknionego faktu, że to cierpienie czeka gdzieś na nas w życiu. Obawiamy się, że prędzej, czy później wypadnie i na nas. Gdy więc jakiś pastor zaczyna głosić ewangelię mówiącą, że naprawdę nie musimy się martwić, wystarczy tylko wierzyć, to nic dziwnego, że wielu „kupuje” taką dobrą nowinę.

Zresztą pewnie nie powinienem pisać słowa „kupuje” w cudzysłowie, bo kupowana jest ona naprawdę. Wiele niezależnych kościołów potrzebuje członków, by egzystować. Ci pastorzy, którzy mają swe radiowe i telewizyjne apostolaty, mają spore koszty. „Health and Wealth Gospel”, czyli Ewangelia Zdrowia i Bogactwa, dobrze się sprzedaje w takim zamożnym społeczeństwie jak Stany Zjednoczone. Ludzie wolą słyszeć, że ich powodzenie materialne i zdrowie jest wynikiem ich wiary, niż słuchać o potrzebie pomagania ubogim i o konieczności współcierpienia z Jezusem. Co jednak z tymi, którzy zachorują lub wpadną w trudności materialne? Cóż, ci nie mieli wystarczającej wiary. Wydawało im się, że ją mieli, ale choroba udowodniła, że tak się tylko łudzili.

Takie tłumaczenie przypomina tłumaczenie dlaczego chrześcijanie grzeszą. Wielu braci odłączonych wierzy, że człowiek, który raz przyjął Jezusa za swego Pana i Zbawiciela, osiągną już zbawienie. W tym momencie. Nie może go już nigdy stracić. Część chrześcijan, za Kalwinem i Lutrem, twierdzi, że potem nawet jakby byli niesamowitymi grzesznikami, nie ma to już żadnego znaczenia, bo zbawienie pochodzi od Boga, nie z naszych uczynków. Inni uważają, że jak ktoś naprawdę przyjął Jezusa, to nie będzie grzeszył. Problem tylko z tymi, którzy przyjęli Go szczerze w pewnym wieku, często jako młode dzieci, a za kilka lat zapominają i zaczynają prowadzić życie nie bardzo godne chrześcijanina. Wtedy okazuje się, że… tak naprawdę to pewnie nigdy Go nie przyjęli, czyli nie mają tej gwarancji zbawienia.

Taka „gwarancja” to jest całkiem do kitu. Niczego nie gwarantuje, ale jest to logiczne, bo nie tak osiągamy zbawienie. I nie przez akt zawierzenia swego życia osiągamy zbawienie i nie przez wiarę osiągamy zdrowie. Jasne, że Bóg może nas wyzwolić z choroby. Wierzę w cuda i potwierdzają je także lekarze. Wierzę, że uznanie Jezusa za Pana naszego życia jest koniecznym i bardzo pozytywnym aktem, ale na pewno nie jest to jedyna rzecz, jaką musimy uczynić na naszej drodze do świętości. Jezus nie dlatego cierpiał, żebyśmy my nie musieli, ale dlatego, żeby nadać cierpieniu sens.

Cierpienie, poprzez Mękę Pana Jezusa, nabrało niesamowitej wartości. Wartości zbawczej. Nasze cierpienie samo z siebie nie zbawi nikogo, ale połączone z Jego cierpieniem ma niesamowitą moc. Ofiarowane Mu może pomoc nam, naszym dzieciom i wnukom, i także rodzicom. Dziś Dzień Ojca i wielu naszych tatów potrzebuje i takiej pomocy: Ofiarowania naszego cierpienia dla ich nawrócenia. To cudowny prezent, może najlepszy, jaki moglibyśmy niektórym z nich ofiarować.

Cierpienia, niedostatki i choroby powodują także umacnianie się naszej wiary. Kierują nasz wzrok ku Bogu. Osoby zdrowe i bogate „nie potrzebują” Boga. Często o Nim zapominają. Gdy zaczynamy chorować, nagle sobie przypominamy o nim. „Trwoga to do Boga”, to naprawdę prawdziwe powiedzenie. Sprawdziło się i w moim życiu.

Wielu świętych, prawdziwych przyjaciół Jezusa, zmagało się z cierpieniami cale swoje życie. Wystarczy przypomnieć choćby tych z ostatnich lat: Świętą Faustynę, Padre Pio, czy Jana Pawła Wielkiego. Sam Święty Paweł otrzymał jakieś cierpienie fizyczne i prosił Jezusa o to, by mu je zabrano, ale nie uzyskał tej łaski. A przecież trudno posądzać go o małą wiarę:

Aby zaś nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik szatana, aby mnie policzkował - żebym się nie unosił pychą. Dlatego trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie, lecz /Pan/ mi powiedział: Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali. Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny. (2 Kor 12,7-10)

Werset ten zresztą uczy nas, że to nie od Boga pochodzi cierpienie, ale od szatana. Bóg jednak dopuszcza to, bo On z każdego zła jest w stanie uzyskać dobro. Nie pozbawia naszego wszechświata moralnego wymiaru, nie likwiduje natychmiast negatywnych skutków grzechu pierworodnego, ale zamienia je w dobro, jak król Midas zamieniał wszystko, czego dotknął, na złoto.

Zwolennicy ewangelii zdrowia i bogactwa przypominają, że Jezus na Krzyżu powiedział, że się wszystko już wykonało. Skoro tak, powiadają, to nie ma potrzeby, by cierpieć dalej. Ale Jezus nie o naszym cierpieniu mówił wtedy, ale o swej misji na ziemi. To ta się wykonała. I Jego cierpienie umożliwia nam zrozumieć nasze i połączyć je z Nim, dla współuczestniczenia w zbawieniu siebie i całego świata.

Potem mówił do wszystkich: Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! (Łk 9:23)

Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.
(Rz 8,17)

Do tego bowiem jesteście powołani. Chrystus przecież również cierpiał za was i zostawił wam wzór, abyście szli za Nim Jego śladami.
(1 P 2,21)

Jeźli cierpimy, z nim też królować będziemy; jeźli się go zapieramy, i on się nas zaprze.
(2 Tym 2,12, BG)

Sunday, June 18, 2006

Medjugorie, ciąg dalszy. Pośredniczka? Źródło wszelkich łask?

Myślałem, że to już koniec tematu „Medjugorie”, ale widzę, że niektórzy nie popuszczą! Anna, która od dawna „uszczęśliwia” mnie materiałami negatywnie naświetlającymi objawienia w Medjugorie, przysłała mi kolejny list i wpisała się do księgi gości. Może powinienem to po prostu zignorować, ale spróbuję jeszcze raz wyjaśnić moje stanowisko w tej sprawie. Zobaczmy na parę zarzutów, jakie są we wpisie Anny.

Z jednej strony zarzutem przeciw Maryi jest to, że rzekomo powiedziała ona, że:


31.08.1981 - Gospa stwierdza, że nie dysponuje wszystkimi łaskami, lecz otrzymuje od Boga tylko to, co uzyska dzięki modlitwie. (Błąd polega na zanegowaniu nauki o Maryi, która jest pełna łaski!)
… a z drugiej to, że:

17. 07.1986 - Gospa ogłasza, że jest pośredniczką między Bogiem a ludźmi (Chrystus jest jedynym pośrednikiem!)

To jak to jest? Wygląda na to, że jest to szukanie tylko pretekstu, żeby się do czegoś przyczepić. Tymczasem prawda jest taka, że Maryja jest pośredniczką. Mówimy to za każdym razem, recytując modlitwę „Pod Twoją obronę…”. Najstarszą maryjną modlitwę, jaka jest nam znana. Prawdą też jest, że Maryja jest pełna łaski tylko dzięki temu, że je otrzymała od Boga. Nie jest ich źródłem. Ona jest człowiekiem. Wszystko, co ma, wszystko, co nam przekazuje, otrzymuje od swego Syna. Nie rozumiem więc wcale, czemu powyższe cytaty miałyby być jakimikolwiek zarzutami.

Tak można odpowiedzieć na każdy zarzut. Odpowiedziałem na dwa, bo w liście do Anny prosiłem, żeby nie wklejała mi kilometrowych epistoł. Nie będę ich zamieszczał i nie jestem w stanie na nie odpowiedzieć. Temat zresztą na razie uważam za zamknięty, przynajmniej w stosunku do Anny. Wyjaśniliśmy sobie nasze stanowiska, napisałem na ten temat kilka felietonów, nie wiem, co miałbym jeszcze dodać.

W załączniku do listu, jaki od niej dostałem, mogę przeczytać między innymi:

"Do 1998 roku to miejsce rzekomych objawień Matki Bożej odwiedziło 20 mln pielgrzymów i turystów, ponad 200 biskupów oraz 10 kardynałów, za autentycznością objawień opowiedziało się wiele znanych osobistości życia katolickiego, tj. o.o. Daniel Ange, Michael Scanlon, Emilien Tardiff, o. M. O’Caroll, s. Brigitte McKenna, s. Emanuel. Gorącym zwolennikiem objawień, jest uważany za jednego z najwybitniejszych mariologów - ks. Rene Laurentin. Również niektórzy hierarchowie dali się przekonać co do autentyczności objawień. Na całym świecie miliony katolików gorąco wierzą w Medjugorje, traktując wydarzenia się tam dziejące jak niekwestionowane objawienia Matki Bożej, równe Lourdes, La Sallete i Fatimie. W świecie zostały już wydane setki książek (jeżeli nie tysiące), w milionach egzemplarzy, przedstawiających Medjugorje jako miejsce autentycznych objawień maryjnych. W samej Polsce istnieją dziesiątki książek propagujących Medjugorje, podczas gdy publikacja kwestionująca autentyczność tych objawień ukazała się w naszym kraju jak na razie tylko jedna. Znaczna większość mediów katolickich w Polsce i na świecie jest przychylnie bądź wręcz entuzjastycznie nastawiona do Medjugorje…"
Przypomina się stary dowcip o samochodzie jadącym pod prąd jednokierunkową ulicą. Kierowca słyszy w radiu kierowców komunikat: „Ulicą jednokierunkową pędzi jeden samochód poruszający się w złym kierunku…” i odpowiada: „Jak to jeden? Tysiące, tysiące…” Może jak wszyscy widzą autentyczność objawień Medjugorskich, a jedna osoba ją neguje, to właśnie ta jedna błądzi?

Powtórzę jednak jeszcze raz, jak to już wielokrotnie na tej stronie zrobiłem, będę posłuszny ostatecznej decyzji Watykanu. Jestem pewien, że gdy tylko Watykan zauważy cokolwiek niebezpiecznego w Medjugorie, wiedząc, że tak wielu wiernych jest wpatrzonych w to miejsce, wyda ostrzeżenie. Na razie Watykan uznał Medjugorie za miejsce kultu Maryjnego i zezwala kapłanom na opiekę duszpasterską pielgrzymom udającym się tam. Nie uznał natomiast nadprzyrodzonego charakteru objawień. Nie uczyni tego z pewnością dopóki objawienia się nie skończą, ate ciągle trwają. To tyle co mam do powiedzenia na ten temat i nie widzę potrzeby ponownego zaczynania tego tematu. Na stronach
www.katolik.us i www.hiob.us można komentować felietony bezpośrednio pod nimi, zapraszam i zachęcam więc wszystkich mających uwagi na ten temat w tamte miejsca.

Poprzedni felieton na temat Medjugorie i zarzutów, jakie pojawiły się w księdze gości (w liście podpisanym "Pelargonia") jest TUTAJ. Natomiast tekst tłumaczący rolę Maryi jako pośredniczki można przeczytać klikając TUTAJ. Ja w dalszym ciągu będę zamieszczał co miesiąc orędzia z Medjugorie, tak długo, jak długo będą one przypominały nam to, czego uczy Kościół i papież. Jeżeli znalazłoby się w nich coś sprzecznego z nauką Kościoła, albo gdyby Kościół wydal ostateczną, negatywną opinię o tych objawieniach, przyznam pierwszy, że zostałem zwiedziony i usunąwszy je, wyjaśnię na czym polega mój błąd. Na razie jednak muszę dawać świadectwo tego, jak Medjugorie odmieniło moje życie. Inaczej byłbym hipokrytą i kłamcą.

Thursday, June 15, 2006

"Corpus Christi" i dyskusja na Forum "Wiary"

Od czasu do czasu daję się wciągnąć w dyskusję na forum. Jedna z takich dyskusji dotyczy Eucharystii. A ponieważ dzisiaj Boże Ciało, to postanowiłem skopiować tu mój dzisiejszy post z forum „Wiary”. Ten fragment to moja odpowiedź na zarzut brata-protestanta, że skoro wierzymy, że musimy przyjmować Krew i Ciało Jezusa, to czemu przyjmujemy tylko Ciało? Zapraszam do przeczytania:

godunow napisał:
Gdy byśmy mieli w Ewangeliach bierzcie lub pijcie.. A Chrystus wymaga ( Ewangelia jako słowo boże . wymaga całości ni e połowiczności – przynajmniej mnie się tak wydaje) to dlaczego tylko połowicznie…?

Dlatego właśnie staramy się tłumaczyć naukę Kościoła. Piękno bycia katolikiem polega na tym, że nie musimy wymyślać doktryn, interpretacji i starać się samemu „wyrozumować” pewnych rzeczy. Stoimy na barkach olbrzymów. Mamy spuściznę dwóch tysięcy lat analizy nauki Jezusa i apostołów. I tak, jak nie można dziecku w zerówce tłumaczyć czym jest całkowanie, dopóki nie nauczy się dodawania i mnożenia, tak pewne zrozumienie nauki Jezusa wymaga kolejnych kroków. Najpierw „oko za oko”, a jak to przyjmiemy i zrozumiemy, to potem możemy dopiero zrozumieć i przyjąć naukę o miłości nieprzyjaciela. Jak nasza dyspozycja serca jest taka, że za to, że ktoś na nas krzywo spojrzał mordujemy całą jego rodzinę, to nauka o miłości nieprzyjaciół wzbudza tylko pusty śmiech.

Z Twojego punktu widzenia przyjmowanie Ciała Jezusa w Eucharystii jest sprzeczne z nauką Biblii, bo wyklucza Krew. Ale jest to Twoja opinia. Tymczasem my się nie opieramy na naszych opiniach, ale na nauce Kościoła, która wyraźnie mówi, że cały, żywy Jezus jest obecny pod każdą postacią. A nauka Kościoła jest nieomylna, co jednoznacznie wynika z 16. rozdziału Ewangelii Mateusza:

Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. (Mt 16,18-19)

Jeden z najbardziej zdumiewających cudów Eucharystycznych, jakie nam dal Pan, jest ten w Lanciano. Podczas Mszy chleb i wino zamieniło się w Ciało i Krew. Ciało było, a raczej jest, fragmentem mięśnia sercowego i oczywiście zawiera też krew, której grupę można zbadać i określić. Polecam Ci zbadanie tego cudu, choć jak ktoś powiedział, niedowiarkowi nie pomoże tysiąc cudów, wierzącemu nie trzeba ani jednego. A z teologicznego punktu widzenia cud w Lanciano nie jest większy, ale mniejszy od cudu każdej Mszy, bo tam chleb i wino zamieniło się na konkretny fragment ciała i trochę krwi, a podczas mszy zamienia się w Ciało i Krew, duszę i Bóstwo, czyli w żywego Jezusa, obecnego sakramentalnie w Eucharystii. I to nie symbolicznie, nie „obok”, nie „równolegle”, ale faktycznie i materialnie. Jak nigdzie indziej w naszej materialnej rzeczywistości.

A w sumie to cala ta dyskusja sprowadza się do tego, co czytaliśmy we wczorajszym czytaniu na Mszy:


Achab rozesłał polecenie wszystkim Izraelitom i zgromadził proroków na górze Karmel. Wówczas Eliasz zbliżył się do całego ludu i rzekł: Dopókiż będziecie chwiać się na obie strony? Jeżeli Jahwe jest [prawdziwym] Bogiem, to Jemu służcie, a jeżeli Baal, to służcie jemu! Na to nie odpowiedzieli mu ani słowa. Wtedy Eliasz przemówił do ludu: Tylko ja sam ocalałem jako prorok Pański, proroków zaś Baala jest czterystu pięćdziesięciu. Wobec tego niech nam dadzą dwa młode cielce. Oni niech wybiorą sobie jednego cielca i porąbią go oraz niech go umieszczą na drwach, ale ognia niech nie podkładają! Ja zaś oprawię drugiego cielca oraz umieszczę na drwach i też ognia nie podłożę. Potem wy będziecie wzywać imienia waszego boga, a następnie ja będę wzywać imienia Pana, aby okazało się, że ten Bóg, który odpowie ogniem, jest [naprawdę] Bogiem. Cały lud, odpowiadając na to, zawołał: Dobry pomysł! Eliasz więc rzekł do proroków Baala: Wybierzcie sobie jednego młodego cielca i zacznijcie pierwsi, bo was jest więcej. Następnie wzywajcie imienia waszego boga, ale ognia nie podkładajcie! Wzięli więc cielca i oprawili go, a potem wzywali imienia Baala od rana aż do południa, wołając: O Baalu, odpowiedz nam! Ale nie było ani głosu, ani odpowiedzi. Zaczęli więc tańczyć [przyklękając] przy ołtarzu, który przygotowali. Kiedy zaś nastało południe, Eliasz szydził z nich, mówiąc: Wołajcie głośniej, bo to bóg! Więc może zamyślony albo jest zajęty, albo udaje się w drogę. Może on śpi, więc niech się obudzi! Potem wołali głośniej i kaleczyli się według swojego zwyczaju mieczami oraz oszczepami, aż się pokrwawili. Nawet kiedy już południe minęło, oni jeszcze prorokowali aż do czasu składania ofiary z pokarmów. Ale nie było ani głosu, ani odpowiedzi, ani też dowodu uwagi. Wreszcie Eliasz przemówił do ludu: Zbliżcie się do mnie! A oni przybliżyli się do niego. Po czym naprawił rozwalony ołtarz Pański. Potem Eliasz wziął dwanaście kamieni według liczby pokoleń potomków Jakuba, któremu Pan powiedział: Imię twoje będzie Izrael. Następnie ułożył kamienie na kształt ołtarza ku czci Pana i wykopał dokoła ołtarza rów o pojemności dwóch sea ziarna. Potem ułożył drwa i porąbawszy młodego cielca, położył go na tych drwach i rozkazał: Napełnijcie cztery dzbany wodą i wylejcie do rowu oraz na drwa! I tak zrobili. Potem polecił: Wykonajcie to drugi raz! Oni zaś to wykonali. I znów nakazał: Wykonajcie trzeci raz! Oni zaś wykonali to po raz trzeci, aż woda oblała ołtarz dokoła i napełniła też rów. Następnie w porze składania ofiary z pokarmów prorok Eliasz wystąpił i rzekł: O Panie, Boże Abrahama, Izaaka oraz Izraela! Niech dziś będzie wiadomo, że Ty jesteś Bogiem w Izraelu, a ja Twój sługa na Twój rozkaz to wszystko uczyniłem. Wysłuchaj mnie, o Panie! Wysłuchaj, aby ten lud zrozumiał, że Ty, o Panie, jesteś Bogiem i Ty nawróciłeś ich serce. A wówczas spadł ogień od Pana [z nieba] i strawił żertwę i drwa oraz kamienie i muł, jako też pochłonął wodę z rowu. Cały lud to ujrzał i upadł na twarz, a potem rzekł: Naprawdę Jahwe jest Bogiem! Naprawdę Pan jest Bogiem!
(1 Krl 18,20-39)

Wiem, że to przydługi fragment, ale wart przeanalizowania. Kapłani Baala mieli wyobrażenie o Bogu takie, jak każda religia poza Judeochrzescijaństwem i Islamem, który także jest heretycką wersją Judeochrzescijanstwa. Istota różnicy polega na tym, że my wierzymy, że Bóg „Jest”, a potem powstał świat. To Bóg stworzył świat. Świata mogłoby nie być i Bóg nie jest częścią tego świata. Dla wyznawców Baala ich bożek jest częścią stworzenia. Dlatego to Bóg prawdziwy jest wszechmogący, a bożek Baal jest bezsilny. To tylko wyobrażenie biednych ludzi. Bóstwo wykreowane przez nich na ich miarę.

Nie twierdzę tu, że nasi bracia w wierze uważają Boga za kogoś podobnego do Baala. Wierzymy w tego samego prawdziwego Boga. Ale czasem mam wrażenie, że udowadnianie nam, katolikom, że coś jest niemożliwe, bo „się nie mieści w głowie, żeby Bóg tak mógł postąpić”, przypomina zachowanie się kapłanów Baala.

Nie jest wiele większym wyrazem miłości Boga do nas i większym wyrazem pokory to, że Bóg stal się kawałkiem chleba, niż to, że Bóg stal się człowiekiem. Bóg jest tak nieogarniętą rzeczywistością, tak potężnym bytem, że każde Jego ograniczenie jest niesamowite i niezrozumiale z naszego punktu widzenia. Tylko bezmiarem Jego miłości można wytłumaczyć fakt, że stal się On człowiekiem. Ale jak to zaakceptujemy, nie rozumiem dlaczego mielibyśmy negować fakt, że stal się on także kawałkiem chleba. Skoro sam nam to obiecał i sam nam to powiedział, to czemu Mu po prostu nie uwierzyć? Tym bardziej, że On nie może skłamać.

A jak ktoś nie może, czy nie chce tego faktu zaakceptować, niech przyzna chociaż, że z naszego, katolickiego punktu widzenia, nie możemy inaczej tego widzieć. To niezmienna nauka przez tysiąclecia, mająca potwierdzenie w dokumentach Ojców Kościoła od początków drugiego wieku i zgodna z przekazem Biblii.”


To tyle mojego wpisu. Zapraszam do przesledzenia całej dyskusji, pomoże ona zrozumieć jak my, katolicy rozumiemy prawdziwą obecność Jezusa w Eucharystii i jakie trudności mają nasi bracia z z tą doktryną. Można ją prześledzić klikając TUTAJ.

Friday, June 09, 2006

Kanada, niedźwiedzie i argumenty na istnienie Boga.

Napisałem właśnie dwa kolejne argumenty za tym, że Bóg istnieje. Oczywiście wiem, że nie są to „dowody na istnienie Boga” i że nie da się nikogo przekonać mocą argumentowania do istnienia Boga. Jednak wierzę, że mogą one być pomocne dla poszukujących i mogą być pewnym zapewnieniem dla wątpiących. Mogą być intelektualną rozrywką, ale też mogą być „odtrutką” na argumenty racjonalistów „udowadniających”, że Boga nie ma.

Co prawda wierzący nie potrzebują żadnych „dowodów”, a niewierzących żadne nie przekonają, ale nie wszystko jest czarne albo białe i nie każdy ma wiarę jak opoka, albo pewność, że wszystko, co jest, jest zaledwie formą istnienia białka. Jak można przeczytać w motto na stronie www.hiob.us zapożyczonym ze wstępu do encykliki Jana Pawła Wielkiego,


"Wiara i rozum (Fides et ratio) są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie Jego samego, aby człowiek — poznając Go i miłując — mógł dotrzeć także do pełnej prawdy o sobie."

Nasza wiara nie obawia się nauki, ani logicznego rozumowania. Wprost przeciwnie. Wiara i nauka, także filozofia, doskonale się uzupełniają.

Mówiąc o Bogu i Jego cudownym dziele: Właśnie wróciłem z ciekawej trasy. Byłem po raz pierwszy w życiu w dwóch kanadyjskich prowincjach: Albercie i Kolumbii Brytyjskiej i w jednym stanie Ameryki: Północnej Dakocie. To 48. stan w mojej „kolekcji”, ostatni, jakiego nie udało mi się zaliczyć do tej pory z czterdziestu ośmiu leżących razem między Kanadą a Meksykiem. Nie widziałem także dwóch najpiękniejszych stanów: Hawai i Alaski, ale tam raczej nie uda mi się dotrzeć ciężarówką, więc muszą zaczekać na któreś z wakacji. Pewnie już tych „emerytalnych”, bo na razie nie planuję wyjazdu w tamte strony.

Kanada zrobiła na mnie wrażenie kraju o nieskażonej przyrodzie. W ciągu dwu dni, nie wysiadając z ciężarówki, udało mi się zobaczyć łasiczkę, kilka saren, wiele ptaków, łosia i czarnego niedźwiedzia. Aż trudno sobie wyobrazić, jak może tam wyglądać przyroda, gdy człowiek opuści samochod, szosę i zagłębi się w gąszcz lasu. Kilka zdjęć z tej podróży jest w moim albumie rodzinnym. Można tam zaglądnąć klikając TUTAJ . A ja na koniec zamieszczam zdjęcie misia, który nie był zachwycony tym, że ciężarówka zatrzymała się kilkanaście metrow od niego i pokazal mi swój ogon, majestatycznie i wolno oddalając się do lasu.



Image Hosting by PicsPlace.to

Bóg istnieje, ponieważ wszyscy odczuwamy niezaspokojoną potrzebę.

Każdy człowiek odczuwa w swym życiu pewne potrzeby. Są one albo obiektywne, to znaczy istniejące niezależnie od naszego środowiska, jak np. potrzeba jedzenia, picia i snu, albo mogą być wynikiem naszego wychowania. Na przykład potrzeba latania, po obejrzeniu filmu o supermanie, czy potrzeba czarowania po przeczytaniu książki o Harrym Potterze. I o ile się zgodzimy, że naiwnością byłoby sądzić, że w rzeczywistym świecie musi się spełnić potrzeba latania bez pomocy samolotu, to wiemy, że na naturalne potrzeby zawsze, przynajmniej potencjalnie, jest satysfakcjonująca odpowiedź. Innym rozgraniczeniem pomocnym tutaj jest uświadomienie sobie, że nie każdy odczuwa potrzebę latania, czy robienia czarów, ale każdy odczuwa potrzeby naturalne, jak głód i pragnienie.

Odczuwamy głód i istnieje pokarm, żeby ten głód zaspokoić. Odczuwamy pragnienie i są napoje do ich zaspokojenia. Odczuwamy pociąg seksualny i jest akt satysfakcjonujący ten pociąg. Odczuwamy ciekawość świata i są wycieczki krajoznawcze i wyprawy do najodleglejszych zakątków Ziemi. Odczuwamy potrzebę pomocy innym i są biedni czekający na naszą pomoc. Odczuwamy głód wiedzy i mamy proces nauki. Ale ludzie ciągle są nieszczęśliwi. Ciągle pragnął czegoś, czegoś nieuchwytnego, co miałoby dać im szczęście. I to wszyscy ludzie. Jeżeli twierdzisz inaczej, zaczekaj parę lat.

Argument ten przemawia bardziej do osób bardziej doświadczonych życiowo i zamożnych. Człowiek młody łudzi się nadzieją, że jak zarobi trochę pieniędzy, jak kupi lepszy samochód, jak wyjedzie do Ameryki, jak zobaczy Chiny, Afrykę i Nową Zelandię, to wreszcie osiągnie szczęście. Jakby tylko mieć sto milionów dolarów, prywatny jacht i odrzutowiec, willę na bezludnej wyspie i co noc inną kochankę, to człowiek byłby szczęśliwy. Tylko, że tysiące ludzi to już wypróbowało i żadna z nich nie zaznała szczęścia. Dlaczego? Co więcej, ci właśnie najbogatsi są najnieszczęśliwszą grupą ludzi na świecie i najbardziej godną pożałowania. Wystarczy poczytać „pisma kobiece”, kolorowe gazety o życiu „wielkich” tego świata, żeby zobaczyć, jak biedni i nieszczęśliwi są ci najbogatsi ludzie na Ziemi.

Ale nawet i my sami, gdy odczuliśmy cos pięknego w naszym życiu: Cudowny widok zachodzącego słońca, wygraną w kasynie, publikację własnej książki, obronę pracy doktorskiej czy zdaną maturę, kupno wymarzonego Forda Mustanga, narodziny dziecka, koncert w filharmonii, czy cokolwiek innego, czy nie byliśmy w końcu rozczarowani, że to tylko tyle? Że tak szybko się skończyło? Że było tak powierzchowne? Że to raczej tylko przystawka, a nie główne danie? Wydaje się, że każde przeżycie w naszym życiu zostawia jakiś niedosyt po sobie, będąc albo nie tym, czego się spodziewaliśmy, albo trwając zbyt krótko. Czy nie wymyślamy sami takich przysłów, jak to, że „najszczęśliwszy jest okres oczekiwania”? Dlaczego? Bo jak się już doczekamy, to zawsze tylko jakiegoś mniejszego lub większego rozczarowania.

Co jest tego przyczyną? Odpowiedź jest prosta. My wszyscy odczuwamy potrzebę, której zaspokojenie na tym świecie nie jest możliwe. My po prostu jesteśmy stworzeni dla innego świata. Ci, co nie osiągnęli tu, na Ziemi, wszystkiego, mogą się łudzić, że jest możliwe osiągnięcie tu pełnego szczęścia. Ci, co los się do nich uśmiechną, dlatego są nieszczęśliwi, bo osiągnąwszy wszystko zaczynają się dziwić, ze to tylko tyle. Widzą wyraźnie, że całe to bogactwo, sława, dobra materialne, mają bardzo niewiele wspólnego ze szczęściem i z zaspokojeniem tej potrzeby, która jest w sercu każdego z nas.

Wyobraźmy sobie planetę, na której mieszkańcy odczuwaliby głód pokarmów, ale nie mieli by żołądków, bo czerpaliby energię ze słońca, jak rośliny. Albo odczuwaliby pociąg seksualny do kogoś nieokreślonego, rozmnażając się przez pączkowanie. Co za okropne i niewytłumaczalne byłoby ich istnienie. Całe życie męka odczuwania niemożliwego do zaspokojenia pragnienia. Ale my jesteśmy w pewnym sensie takimi mieszkańcami. Mieszkańcami ziemi lezącej „na wschód od Edenu”. Święty Augustyn w Confessiones, I,1,1; KKK 30 pisze:
"Stworzyłeś nas bowiem dla siebie i niespokojne jest nasze serce, dopóki nie spocznie w Tobie". Nie możemy znaleźć szczęścia na tej ziemi, bo stworzeni jesteśmy do życia u boku Boga.

Tak naprawdę, myślę, że tylko tacy ludzie, jak Matka Teresa z Kalkuty, czy Jan Paweł Wielki, byli ludźmi szczęśliwymi. Ale nie w takim znaczeniu jak my powszechnie myślimy o szczęściu. Oni byli szczęśliwi nadzieją, bo wierzyli, że czeka na nich wielka nagroda. Wiara ta powodowała, że cale ich życie miało sens. To miłość do Boga i do ludzi nadaje ten sens naszemu życiu. Wystarczy przypomnieć sobie błogosławieństwa z Kazania na Górze z piątego rozdziału Ewangelii Mateusza:


3. Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
4. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
5. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
6. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
7. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
8. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
9. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
10. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
11. Błogosławieni jesteście, gdy /ludzie/ wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was.
12. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami.

To słowo „błogosławieni” można przetłumaczyć także jako „szczęśliwi”. Ale o jakim szczęściu tu mówi Jezus? Szczęśliwi ubodzy? Ci, którzy się smucą? Czy to nie oksymoron? Ale gdzie jest to szczęście? Jezus sam wyjaśnia: „Do nich należy Królestwo, oni Boga oglądać będą”.

Ale czy jest to obiektywna potrzeba, czy też taka, jak ta, byśmy się stali supermanami? Cóż, najmocniej odczuwają ją ci, którzy osiągnęli wszelkie dobra materialne. Tak się składa, że wśród nich jest relatywnie najmniej tych, co wierzą w istnienie Boga, nieba i sądu po śmierci. Poza tym nawet, jeżeli przyjmiemy, że wiedza o niebie jest powszechna, to nikt nie wie, czym jest to „niebo”. Wszystkie, bez wyjątku, opisy są nie tylko fałszywe, ale na dodatek głupie. Ja nie chciałbym żyć nie tylko przez wieczność, ale nawet przez sto lat w żadnym niebie, jakiego opis widziałem w swoim życiu. Zanudziłbym się tam na śmierć. Najlepszy opis nieba, jaki znam, to ten, jaki dał nam Święty Paweł:
„lecz właśnie głosimy, jak zostało napisane, to, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują.” (1 Kor 2,9)
Ten opis jednak niczego nie mówi. Jeżeli więc to nie same opisy nieba i nie wiara powoduje to, że nie możemy osiągnąć tutaj na ziemi szczęścia, dowodzi to, że ta tęsknota jest obiektywna i niezależna od naszych wierzeń. Obiektywnie jesteśmy stworzeni dla innego świata, a nie wydaje nam się tak tylko, przez nasze wychowanie. Ale to dowodzi, że ten inny świat i Bóg, który go dla nas przygotował, naprawdę istnieją.

Bóg istnieje ponieważ wszyscy robimy osądy moralne

Każdy człowiek posiada sumienie i każdy osądza. Osądza siebie i innych, osądza czyny i zdarzenia, działanie polityków i innych osób, ale przede wszystkim osądza swoje działanie. I nie mówię tu o tym, czy ma on rację, czy nie, to nie ma aż takiego znaczenia dla tego argumentu. Mówię tu o samym fakcie istnienia sumienia. Tego głosu wewnętrznego, mówiącego nam, co jest dobre, a co złe.

Osąd moralny może albo być osądem prawdziwym, to znaczy realnym, albo zaledwie wynikiem pewnych uczuć, jakie w danym momencie posiadamy. To znaczy albo wiemy, że coś jest niemoralne, bo jest takie obiektywnie i niezależnie od naszych poglądów, albo czujemy, że coś jest niemoralne, bo tak zostaliśmy wychowani, albo akurat taki mamy dziś dzień. Inaczej mówiąc albo rzeczywiście istnieje dobro i zło, albo wszystko jest iluzją.

Wiele ludzi powie, że nie istnieje obiektywne dobro i zło, ale tak naprawdę nikt w to nie wierzy. Nie każdy się zgadza w pewnych przypadkach, nazwijmy je dla jasności argumentu, granicznymi, z taką tezą, ale są sytuacje, gdzie wszyscy się zgadzają, że jakiś czyn jest złem. Na przykład nie każdy przyzna, że aborcja jest obiektywnie zawsze złem, jednak poza przypadkami osób naprawdę chorych, o zupełnie skrzywionej psychice, każdy przyzna, ze porwanie matce dziecka, dokonanie na nim gwałtu i brutalne zamordowanie go jest obiektywnie czynem złym, potwornym i okrutnym. Niezależnie od naszych poglądów, wychowania, czy historycznego okresu, w którym żyjemy.

Jeżeli więc istnieje jakiś moralny, obiektywny kod, to co, albo kto za tym stoi? Co powoduje, że istnieje taki kanon praw, który wszyscy w swym sumieniu czujemy się zobowiązani przestrzegać? Odczuwamy, jakby nam ktoś nakazywał postępować w dany sposób, ale nie widzimy nikogo, kto by za tym nakazem stał. Tym „niewidzialnym” dawcą moralnego prawa jest właśnie Bóg.

Argument ten był bardzo popularny 100-200 lat temu. Teraz ma on znacznie mniejszą siłę przebicia, bo relatywizm moralny zyskał sporą popularność. Przez to, że wiele ludzi odrzuca coraz więcej „obiektywnych” praw moralnych i przez to, że wiele czynów uznawanych „zawsze” za niemoralne już przez wielu za takie uznawane nie jest, to i sam argument traci na swej wadze. Zwłaszcza u tych, którzy te prawa moralne odrzucili. Ale nie zmienia to w niczym wagi samego argumentu. Został on podany trochę inaczej przez kardynała Johna Henry’ego Newmana, XIX wiecznego konwertyty z anglikanizmu. Jego wersja tego argumentu w przybliżeniu wygląda tak:
Nikt nie gwałci nakazów swego własnego sumienia i nikt nie darzy szacunkiem innych, którzy by postępowali niezgodnie ze swoim sumieniem. Mówimy tu już nie o obiektywnym, czy jakimkolwiek innym prawie, czy to naturalnym, czy religijnym, czy cywilno-prawnym, ale o wewnętrznym glosie sumienia każdego człowieka. Nawet, gdy ktoś ma poglądy diametralnie odmienne od naszych i z naszego punktu widzenia jest człowiekiem zupełnie niemoralnym, to zazwyczaj postępuje on zgodnie z jego subiektywnymi poglądami i jego sumienie nie mówi mu, ze robi coś złego. Jeżeli terrorysta wysadza budynki pełne ludzi, „lekarz” w klinice aborcyjnej zabija setki nienarodzonych dzieci, skin bije do utraty przytomności człowieka o innym kolorze skóry czy orientacji seksualnej, feministka kłamie przed kamerą telewizyjną „dla dobra sprawy”, to może z mojego punktu widzenia oni wszyscy popełniają niemoralne czyny, obiektywnie niemoralne, ale z ich punktu widzenia postępują zgodnie z ich sumieniami. Oni czują, że postępują dobrze, nobliwie, bohatersko. Co więcej, musimy przyznać, że rozumiemy, że oni właśnie tak muszą postępować.

Gdy chcemy kogoś przekonać, że nie ma racji, nie tłumaczymy mu, że ma postępować niezgodnie z głosem swego sumienia, ale że powinien zrozumieć nasze stanowisko, zaakceptować je i wtedy postępować nadal zgodnie z głosem swego sumienia. Swego odmienionego i prawidłowo wykształconego sumienia. Wiemy bowiem, że zarówno my sami, jak i inni ludzie nie mogą postępować inaczej, niż im ten wewnętrzny glos nakazuje. A gdy zgwałcimy ten wewnętrzny nakaz, to mamy „wyrzuty sumienia”, kaca moralnego, czujemy się podłymi hipokrytami i moralnym zerem.

Skąd jednak pochodzi ten głos sumienia? Jest on tylko wynikiem bezrozumnej ewolucji? Nasz mózg przypadkowo tak został zaprogramowany? Hmm. Jaką zatem rolę w toku ewolucji miałaby odegrać taka funkcja? Jeżeli przetrwać mieli, według Darwina, najmocniejsi i najlepiej przystosowani, to taka cecha tylko by utrudniała ten proces, a nie pomagała w niczym. Normy moralne i wyrzuty sumienia są jak kula u nogi w naturalnym procesie walki o przetrwanie. Poza tym jeżeli to tylko wynik naturalnej ewolucji, to czemu niewolniczo poddajemy się temu głosowi? Czy mając swój rozum nie powinniśmy bez problemu go odrzucać? Dlaczego on nami rządzi i powoduje nasze takie, a nie inne zachowanie?

A jeżeli, jak sądził Freud, głos sumienia jest tylko głosem społeczeństwa, w którym się wychowaliśmy, to czemu go słuchamy, jakby był on Bogiem? Ten głos, nie Freud. Czemu to jakieś „społeczeństwo”, przypadkowa grupa ludzi nam równych, spośród których wielu na pewno nie zasługuje na miano jakichkolwiek moralnych autorytetów, miałaby decydować, i to poprzez wewnętrzny głos w naszej głowie, o naszym postępowaniu? Albo gdy jest to kwestia wychowania przez rodziców… to czemu się nigdy nie buntujemy przeciw swojemu sumieniu? Rodzice nie są nieomylni i większość dzieci buntuje się przeciw ich prawom, zakazom i nakazom, ale nie buntujemy się przeciw temu wewnętrznemu nakazowi. Jak nasze sumienie nam mówi, ze coś jest niemoralne, to za właśnie takie to uważamy. I odwrotnie, gdy jakiś czyn w naszym sumieniu jest moralny, będziemy bronić akurat takiego poglądu. Głos sumienia jest więc w naszym życiu jak głos bożego proroka. Tak go traktujemy. Ale jeżeli Boga nie ma, to dlaczego to robimy? Albo więc Bóg istnieje i to On, a nie bezrozumna ewolucja, dał nam ten wewnętrzny „kompas moralny”, albo nasze postępowanie, wierne wskazówkom tego kompasu, jest zupełnie nielogiczne i niezrozumiale.

Jeżeli nie ma Boga, to czemu powinniśmy być dobrzy? To bardzo proste pytanie, na które nikt nie znalazł jeszcze dobrej odpowiedzi. Dlaczego nie postępować źle? Niemoralnie? Bo zostaniemy złapani? Nie, nie złapiecie mnie, jestem zbyt przebiegły. Bo będę znienawidzony? I co z tego? Ja też będę wszystkich nienawidził. Bo nie jest to dobre dla społeczeństwa? Oczywiście, ze nie jest. Ale ja chce postępować niemoralnie, więc mnie nic nie obchodzi dobro społeczeństwa. Jeżeli odrzucimy istnienie Boga, bardzo trudno wyjaśnić, dlaczego mielibyśmy jakikolwiek powód do „moralnego” postępowania. Czy to obiektywnie moralnego, czy moralnego zaledwie według głosu naszego sumienia. Fakt istnienia tego głosu, który każdy z nas słyszy i fakt, że wszyscy zgadzamy się z tym, że powinniśmy postępować „dobrze” świadczy o tym, że nie jesteśmy wynikiem bezrozumnej ewolucji, ale stworzeniami Bożymi, Jego dziećmi, i to On nam „wszczepił” ten moralny kompas zwany sumieniem. Inaczej nie da się wyjaśnić istnienia tego głosu.