Kod Leonarda da Vinci

Za parę dni wchodzi na ekrany kin w Stanach ekranizacja powieści Dana Browna „The Da Vinci Code”, czyli „Kod Leonarda da Vinci”. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że film ten stanie się kasowym przebojem i że miliony ludzi, także chrześcijan, także katolików, zobaczą go. Jest to tragiczny fakt i zdumiewa mnie, że tak mało słychać głosów oburzenia i sprzeciwu z tego powodu.

Może ktoś zapytać, o co mi w ogóle chodzi. Po co się denerwuję. W końcu w wolnym społeczeństwie każdy ma prawo mówić co chce i wydawać książki, jakie chce, tym bardziej, jak są to po prostu powieści. Prawda? Nieprawda!

Pozwólcie, że to zilustruję na jakimś przykładzie, żeby lepiej wyjaśnić o co mi chodzi. Wyobraź sobie, drogi czytelniku, że ktoś napisałby książkę o twojej mamie. Na pierwszej stronie, we wstępie, napisałby, że jest to fikcyjna historia, beletrystyka, a nie biografia, ale wszystkie fakty, wszystkie opisy miejsc, budynków, zwyczajów i zachowań ludzi opisanych w tej książce są prawdziwe i zgodne z istniejącą rzeczywistością. Po czym w samej książce był by opis twojej mamy jako najgorszej ladacznicy, osoby złej, podstępnej, niemoralnej i krwiożerczej. Jak byś podszedł do tej powieści? Co byś wtedy zrobił?

Wydaje mi się, że każdy normalny człowiek nie tylko byłby oburzony, ale zrobiłby wszystko, co w jego mocy, żeby zatrzymać rozpowszechnianie takiej książki. I to niezależnie od tego, czy rzeczywiście podawałaby prawdziwe fakty, czy byłaby oszczerstwem. W tym drugim przypadku dodatkowo każdy chyba żądałby ukarania autora za zniszczenie dobrego imienia osoby nie tylko niewinnej, ale dodatkowo bliskiej naszemu sercu.

Książka Browna i film nakręcony na jej podstawie jest właśnie czymś takim. Nie, jest czymś znacznie gorszym. Jest to bowiem nie tylko stek kłamstw obrażających naszą wiarę, nie tylko kpina z historycznych faktów, ale także, a może przede wszystkim jest bluźnierstwem. To, że katolicy i inni chrześcijanie nie tylko nic nie robią, ale sami tę książkę czytają i sami pójdą na film, jest tragedią pokazującą jak bardzo „letnie” i „bezpłciowe” jest nasze chrześcijaństwo. A przecież wśród 40 milionów nabywców tej powieści w samych Stanach, są miliony katolików i innych chrześcijan. Dlaczego więc książka o naszej mamie by nas oburzyła, a książka o Jezusie nie oburza? Czyżbyśmy nasze mamy naprawdę kochali, a naszego Boga tylko mówili, że kochamy?

Niedawno przetoczyła się przez świat fala protestów z powodu wydrukowania karykatur Mahometa w niektórych gazetach. Pisałem już o tym i nie będę tu powtarzał swych argumentów, ale przypomnę w jednym zdaniu, że cokolwiek można by powiedzieć o Islamie, to jego wyznawcy na co dzień pokazują swą wiarę. Na co dzień udowadniają, że Allach jest najważniejszy w ich życiu. Niestety chrześcijanie już dawno schowali swoją wiarę głęboko do szuflady i tylko czasem, może na Boże Narodzenie, albo gdy trzeba ochrzcić dziecko, przypominają sobie, że są katolikami.

Pan Jezus w Kazaniu na Górze powiedział:

Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. (Mt 5, 13-15)

A podczas Objawienia się Św. Janowi dodał:

Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, Świadek wierny i prawdomówny, Początek stworzenia Bożego: Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust. (Ap 3,14-16)

To nie są więc wcale błahe sprawy. My naprawdę musimy się zacząć zachowywać jak chrześcijanie. Uczniowie Jezusa byli w stanie nawrócić świat, ale nie wahali się przed oddaniem za wiarę swego życia. Chrześcijaństwo wyrosło z krwi męczenników. A teraz wstydzimy się powiedzieć, że przedstawianie naszego Pana, naszego Kościoła w sposób obraźliwy, bluźnierczy rani nasze uczucia i musi się skończyć. Obawiam się, że zostaniemy „wyrzuceni z ust Pańskich”.

Żyjemy teraz w świecie „politycznej poprawności”. Nie można powiedzieć na Cygana Cygan, bo to jest teraz Rom. W Stanach nie ma już „Blacks”, czyli Murzynów, są „African Americans”, czyli Afrykańscy Amerykanie. Co prawda czasem mamy problem, bo jest tu wielu białych przybyłych z RPA, którzy co prawda są afrykańskimi Amerykanami, ale nie są „African Americans”, ale to nikomu nie przeszkadza. Logika jest nieważna, gdy chodzi o polityczną poprawność.

Podczas niedawnych zamieszek we Francji, gdy niezadowoleni imigranci z Północnej Afryki wyszli na ulice i podpalali samochody, usłyszałem w jakiejś audycji telewizyjnej, że to „African Americans” wzniecili te zamieszki. Hmm. A skąd tam się wzięli amerykańscy Murzyni? Czy nie powinni to być „afrykańscy Francuzi”? Albo czy nie lepiej wrócić do tych murzynów? Było jednoznacznie i logicznie. Komu to przeszkadzało?

Dlaczego o tym piszę? Bo w świecie politycznej poprawności nie można już pisać, ani mówić o nikim tak, że ten ktoś mógłby się poczuć urażony. Ani o Żydach, ani o murzynach, kalekach, homoseksualistach, Indianach, Mahometanach, o nikim. Z jednym wyjątkiem. Z wyjątkiem katolików. Katolicy są doskonałym chłopcem do bicia. Siedzą cicho i nie tylko nastawiają drugi policzek, ale sami aktywnie w niego walą.

Gdyby jednak był to tylko ich policzek, niech tak będzie. Ale tu nie chodzi o znoszenie cierpień za wiarę i przekonania. Tu chodzi o to, że policzkowany jest Jezus. Obrażana jest nasza wiara i nasz Kościół. A w takim przypadku mamy psi obowiązek tej wiary, Kościoła i dobrego imienia naszego Zbawiciela bronić. A nie policzkować Go, kupując i czytając tę bluźnierczą powieść i oglądając film.

Do samej powieści i filmu jeszcze pewnie wrócę. Napiszę o przekręcanych faktach i kłamstwach zawartych w tej powieści. Dziś tylko, na zakończenie, chciałbym odwołać się do sumienia każdego z Was: Nie kupujcie biletów na ten film, nie kupujcie tej książki. To minimum, które każdy z nas może zrobić. Ja do tego, z całą rodziną, wybiorę się do kina w dniu premiery „Kodu” na jakiś inny. Żeby dać sygnał producentom filmowym, że nie opłaca się kręcić bluźnierczych filmów, a opłaca się robić te prorodzinne. Tylko czasem czuję się jak Don Kichot walczący z wiatrakami.