Minęły dwa miesiące

Minęły już dwa miesiące w nowej pracy. Skończył się próbny okres i jestem już pełnoprawnym i pełnoetatowym pracownikiem. Mogę też się pokusić o jakieś podsumowanie.

Koniec roku to zawsze okres wzmożonego ruchu w branży spożywczej. Święta i Nowy Rok sprzyjają zwiększonym zakupom, a w styczniu wszystko wraca do normy. Mogę więc porównać ile mieliśmy pracy przed i po Nowym Roku. Mogę też zobaczyć jaka mi wychodzi wydajność, a zatem czego mogę się spodziewać w przyszłości.

Jak już pisałem o tym, na początek dostałem stawkę 17,30 na godzinę. Podwyżki będą co 9 miesięcy, aż po trzech latach uzyskam maksymalną stawkę w firmie. Poza tym co roku wszyscy otrzymują podwyżki - zmieniają się nieznacznie stawki, by wyrównać wzrost kosztów życia. Nie są to wielkie sumy, ale zawsze te kilkadziesiąt centów pomoże wyrównać to, co zje inflacja.

Na razie jednak mam 17,30 i to za "komputerową godzinę". W praktyce zarabiam więcej, bo za cztery tygodnie, za które mi zapłacono w tym roku (pierwszy z tych czterech tygodni był w grudniu, ale czek otrzymałem już w styczniu) średnia stawka za godzinę pracy wyniosła 21 dolarów i 9 centów. Wynika to z faktu, że mam wydajność 122%.

Pierwszy tydzień w tym zestawieniu miał tylko cztery dni, bo w Boże Narodzenie nie pracowałem. Kolejne były już "normalne" i we wszystkich tych tygodniach średnio mi wychodziło, że pracuję po 10-11 godzin dziennie. Oczywiście były dni, gdy pracowałem dłużej, ale średnio wyszło mi kolejno 10,42;  10,12; 10,72 i 10,29.  A jak to się przekłada na zarobki? Jak nietrudno obliczyć, średnio zarobiłem nieco ponad tysiąc dolarów tygodniowo. Nie są to więc jakieś oszałamiające sumy, podobnie zarabiałem rozwożąc towar do sklepów Dollar Tree, ale...

Tutaj zacząłem od niskiej stawki, która mi wzrośnie z upływem czasu. Gdy po trzech latach będzie o 25% wyższa, to i zarobki będą odpowiednio wyższe. Po drugie teraz pracuję stosunkowo niedużo. Te 10, czy 11 godzin dziennie to jest faktyczny czas mojej pracy, od przekroczenia bramy firmy, do wyjścia do domu. Wożąc towar dla Dollar Tree nie tylko pracowałem więcej, ale też spędzałem w pracy więcej czasu nie pracując, czy też, mówiąc precyzyjniej, nie zarabiając pieniędzy.

Na przykład gdy przyjechałem na bazę w Savannah i towar nie był gotowy, to miałem "wolny czas". Gdy trzeba było podjechać do warsztatu, to także był to "czyn społeczny". Obsługa codzienna auta, tankowanie, mycie - to także było na zasadzie: Rob, bo masz obowiązek, ale za to nie płacimy". I same rozładunki - za te miałem płacone, ale nie zawsze były one odzwierciedlane w karcie drogowej jako czas pracy.

W aktualnej firmie jest inaczej. Tutaj mamy każdą czynność związaną z pracą przypisaną do pewnej ilości czasu, jaką ona powinna zająć. Na przykład od przyjścia do pracy do wyjazdy za bramę mamy zapłacone 45 minut za znalezienie na placu naszego auta, połączenie naszych gadżetów - gps-u, CB radia itp, inspekcję auta i przypięcie naczepy.  Podobnie u klienta - mamy zapłacone za czas, w jakim ustawiamy się pod rampą plus za każdą paletę, jaką klient musi sobie wyciągnąć z naczepy. Gdy jedynie zamieniamy naczepy, za to też otrzymujemy 30 minut, a gdy załadunek jest "na żywo" - godzinę. Gdy załadunek trwa dłużej, dzwonimy do dyspozytora, a po powrocie na bazę wypełniamy specjalną formę, gdzie wyjaśniamy dlaczego załadunek był dłuższy i firma nam płaci za dodatkowy czas.

Co jednak się dzieje, gdy przepinanie naczep trwa krócej niż pół godziny, albo załadunek mniej, niż 60 minut? Wtedy nam rośnie wydajność - z tego właśnie się biorą nasze dodatkowe pieniądze.

A jak wygląda sama praca? Zwykle ze dwa, lub trzy dni w tygodniu mam jakiś dłuższy wyjazd - cztery godzinki od bazy, obsługa klientów z jakimś mieście oddalonym o 300 km i powrót. Czasem w drodze powrotnej zabranie towaru z mleczarni, rzeźni, wytwórni zup, czy podobnego miejsca. Pozostałe dni jazda na miejscu, a więc trzy-czterokrotne powroty na bazę po kolejną naczepę i rozwożenie towaru po naszym mieście. Czasem jest coś pośredniego - wyjazd do miejsca oddalonego o 150-200 km, a po powrocie krótki kurs na miejscu. Trafił mi się także jeden wyjazd do Nashville, jakieś 750 km od bazy i to wiązało się z tym, że zostałem  tam na noc i spałem w hotelu.

Nie mam już ze sobą wirtualnych pasażerów, kamera live wyłączona, mam za to sporo czasu na słuchanie książek. Wspaniale leci czas, gdy się słucha ciekawych opowieści. "Przeczytałem" kilka książek znanych mi z dzieciństwa - przygody Tomka Wilmowskiego i  Pana Samochodzika, przypomniałem sobie powieść W Pustyni i w Puszczy Sienkiewicza, parę książek Cejrowskiego, wspomnienia obozowe Gustawa Herlinga Grudzińskiego i kilka innych. Zdumiewające jak wiele można "przeczytać", gdy się ma tyle czasu, ile mają kierowcy w swej pracy i gdy im pasażerowie nie zawracają głowy.

Jak na razie więc jestem z nowej pracy bardzo zadowolony i nie planuję żadnych zmian. Nie kupuję nowej ciężarówki, a gdy patrzę na zasolone pojazdy zjeżdżające na naszą bazę, z resztkami śniegu przylepionymi do podwozia naczep, cieszę się, że mam wreszcie pierwszą od wielu lat zimę, w czasie której nie tylko nie obawiam się zlej pogody, ale wręcz jej oczekuję, bo zapowiedź opadów śniegu powoduje jedynie to, że my mamy więcej pracy - a śnieg i tak u nas raczej nie spadnie.

Koniec sprawozdania z nowej pracy. Za parę tygodni może znowu coś napiszę, a wcześniej dodam jakieś zdjęcia z drogi. Mam tu spore zaległości, ale po prostu brakuje mi czasu. Postaram się jednak zmobilizować w ten weekend i coś tu zamieścić.